De groengekleurde glooiende heuvels, de vele dichte naaldbossen, de ruige bergen en de schitterende kustlijn van New England – het noordoosten van de Verenigde Staten – vormen al jaren een veilige thuishaven en inspiratiebron voor singer-songwriter James Keyes.  Naast zijn bijdragen in de punkrockformatie The Numbskulls dompelt James met zijn solo-debuut “Rumination” (2008) en het onlangs uitgekomen “Devil Take The Hindmost” mij zonder weerga onder in een vat freefolk, americana en bluessongs. Hij heeft alle liedjes geschreven en zijn laatste album in eigen beheer opgenomen.Hij  weet zich bovendien omringt door topmuzikanten onder wie Duncan Arsenault (drums),Wolf  Schlyczk (staande bas), Zack Slick (banjo), Lauri Levitre (viool), Steve Cummings (gitaar) en Roger Lavalee (pedal steel).

Een eigengereide songsmid uit Massachusetts, die zijn weg volgt door de vele helse streken van de rootsmuziek. Een stijl die bij mij associaties oproept met icoon van de tegencultuur Leonard cohen, cultartiest Tom Waits en ‘The man in black’ Johnny Cash. Deze schitterende plaat kent een ongekend zinderende sfeer die langzaam bezit van je neemt. Met zijn intrigerende stem, een akoestische gitaar, op enkele liedjes tevens aangekleed met ondermeer basale drums en een jankende pedaalsteel opent James Keyes de uit blues en folk gegoten poorten van de hel. Net als het debuut ”Rumination” is ook deze opvolger niet voor iedereen weggelegd. Het is subtiel, maar ook weer niet. Het is donker, maar ook weer niet.  Eigenzinnig is “Devil Take The Hindmost” zeker en dat mag worden gehoord. Redde wie zich redden kan!

www.jameskeyes.com

(Johan Schoenmakers)