Dat de traditionele Amerikaanse bluesmuziek ook in het oude Europa adequate vertolkers kent, weten wij al langer dan vandaag. Vooral in het Verenigd Koninkrijk hebben zowel in de jaren zestig als in de huidige periode een aantal klasse acts hun steentje bijgedragen aan het verspreiden van de bluesmuziek. In dat kader is het opmerkelijk dat een van de interessantste vernieuwers van dit genre afkomstig is uit Zwitserland. Hell’s Kitchen bestaat uit een drietal muzikanten die niet schromen het genre op te schalen met een hoogst originele aanpak. Wat direct opvalt, is dat het trio volkomen maling heeft aan de beperkingen die maar al te vaak minder talentvolle vertolkers van dit genre zichzelf en anderen opleggen.

Dat uit zich naast het eigenzinnige contrabasspel van Christophe Ryser vooral ook in de uitspattingen van drummer/percussionist Cédric Taillefert wiens avonturen op het ritmische vlak weldadig afsteken tegen de vaak clichématige ritmische patronen van plichtmatig spelende collega-drummers. Zanger/gitarist Bernard Monney heeft zich ongetwijfeld laten inspireren door de zang van Captain Beefheart en Nick Cave terwijl tekstueel vooral Tom Waits als bron heeft gediend. Dat met zo’n referentiekader de groep opteert voor een groepsgeluid dat niet geschikt is voor consumptie op de nuchtere maag lijkt mij evident. Wie er echter niet voor terugdeinst de grenzen van de bluesmuziek een flink stuk opgerekt te zien worden, zit bij onze Zwitserse vrienden op de eerste rij.

(Koos Gijsman)