Trek in de aankondiging van een debuutalbum inderhaast wat parallellen naar Leonard Cohen en Nina Nastasia en de arme debutant ziet zich bij voorbaat verplicht om op te boksen tegen torenhoge verwachtingen die meer dan waarschijnlijk niet worden ingelost. Wat dat betreft heeft de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Holly Fullbrook pech. En tegelijk toch ook weer wat geluk. Want vergeleken worden met een icoon als Cohen is natuurlijk ook een compliment om van achterover te vallen.
Hoewel de link met de Canadese bard mij volledig ontgaat, beweegt Fullbrook zich met haar alter ego Tiny Ruins op Some Were Meant For Sea wel opzichtig in de slipstream van onder meer Nina Nastasia en Julie Doiron. Niet dat die bescheiden idolatrie ook maar enigermate stoort, want Tiny Ruins ontwapent van begin tot eind met tien liedjes die nergens buiten de lijntjes kleuren, maar die binnen diezelfde lijnen wél op zoek gaan naar hun maximale reikwijdte.
Dat leidt tot klein gehouden, soms vrijwel minimalistisch opgezette muzikale verhalen als Old As The Hills (‘She was old as the hills / And worn as a train’), Death Of A Russian (prachtig subtiel vioolwerk van J Walker), Just Desserts (kaler en bloedstollend mooier dan dit wordt het niet op dit album) en Pigeon Knows, een geslaagde oefening in zéér schaars omspringen met de ontelbare mogelijkheden van een piano.
Some Were Meant For Sea is geen plaat die noodt tot drie kwartier opperste blijmoedigheid en joligheid. Maar de warmte waarmee Fullbrooks Tiny Ruins de luisteraar overstelpt, is van een hartveroverende intensiteit.
Mooie recensie Mart …. zo krijgen dit soort artiesten toch Nederlandstalig geschreven aandacht.