Beschouw ze gerust maar als de enfant terribles van de countrymuziek. Leroy Virgil (zang, gitaar), Frank Medina (contrabas), Eric Peterson (lapsteel) en Zeke Wooldridge (wasbord) van de Amerikaanse formatie Hellbound Glory zijn te rebels om in de mainstream te zitten, dat vaak ten koste kan gaan van de artistieke vrijheid.Voor cd’s van het outlawcountrygenre mogen ze mij altijd wakker maken. Een buitenbeentje voor de verstokte countryliefhebber. Waylon Jennings, Hank Williams sr. en Johnny Cash kunnen het niet meer  navertellen,Billy Joe Shaver en David Allan Coe genieten van een cultstatus en Willie Nelson is een superster geworden.

De stijl op het nieuwe en inmiddels derde cd “Damaged Goods” wordt door de onvervalste Amerikaanse outlaws uit Reno, Nevada omschreven als scumbag country. Was in de laatste maand van het afgelopen jaar het album alleen nog beschikbaar als legale download verschijnt over twee weken het fysieke exemplaar van “Damaged Goods”.  Meer nog dan een lekkere twanggitaar, het ritmisch raspende wasbord, een spinnende contrabas en de steelgitaar die heerlijk door de liedjes heen klaagt is zanger Leroy met zijn door overmatig whiskeygebruik, aangetaste rauw stemgeluid het gezichtsbepalende factor van de band.

De tien songs variëren van pakkende countryrockliedjes (Bastard Child en Knocked Off The Horse) met een minder vrolijke tekst dan de muziek doet vermoeden, ziedende honkytonk (She Left Me In Modesto) tot aan een staaltje droevenis in het hartverscheurende Better Hope You Die Young.  Een nummer met  een waarschuwende vinger naar het alcoholisme en de medicijnverslaving die slecht zijn voor je lichaam.  Iedereen die de outlaw countrymuziek een warm hart toedraagt, adviseer ik dan ook van harte het album “Damaged Goods” van Hellbound Glory.

http://hellboundglory.com

(Johan Schoenmakers)