Rachel Sermanni is een twintigjarig onschuldig ogende Schotse zangeres om-ademloos-naar-te-luisteren-met-een-gitaar en noemt Tom Waits, Nick Drake, Eva Cassidy, Dar Williams en de tijdloze poëzie van landgenoot Robert Burns haar grootste inspirators. Vorig jaar stond ze op de podia van het Eurosonic Noorderslag, Naked Song festival en maakte ze, weliswaar in de schaduw van de in Berlijn wonende Deense zangeres en pianiste Agnes Nobel, een ontwapende indruk in de uitverkochte kleine zaal in het mooie pand van Paradiso te Amsterdam.

Zes maanden na haar debuut “The Bothy Sessions” verschijnt de in een surrealistisch hoesontwerp gestoken “Black Currents”. Een zelf gefinancierd schijfje met vier eigen nummers in het folk-noir genre, waarop het Schotse elfje met de bambi-ogen, dat de luisteraar overvalt met haar licht hees stemgeluid, veelvuldig ondersteund wordt door violen, piano, bas en drums. Puur, teder, ontroerend, rijk aan schoonheid en intrinsieke klasse. Het aanbod dat Rachel Sermanni op “Black Currents” serveert, klinkt opvallend donker en mijmerend. Persoonlijke liedjes die een weerspiegeling op haarzelf zijn. De ep “Black Currents” is als een vriendelijk gemoedelijk kabbelend beekje dat rustig zijn weg volgt, dat alleen in het spannende en krachtige The Fog met langzaam aanzwellende strijkers echt rimpelingen in het water weet te veroorzaken.

www.rachelsermanni.net

(Johan Schoenmakers)