In de zeventiger jaren was het een bekend fenomeen, de “supergroep”. Meerdere muzikanten van naam en faam bundelden, vaak eenmalig, hun krachten voor het opnemen van een plaat, die vervolgens met heel veel bombarie werd gelanceerd. Het schepte verwachtingen die uit ervaring soms helemaal niet uitkwamen. In het geval van de singer- songwriters Jon Dee Graham, Susan Cowsill en Freedy johnston mag je The Hobart Brothers + Lil’ Sis Hobart gerust een SUPERtrio noemen. Een ietwat ironische bandnaam, refererend naar hun eerste baantje als afwasser en geïnspireerd op de professionele vaatwasser Hobart. Twee jaar geleden ontstond bij het drietal het idee voor dit nieuwe muzikale project. Tijdens de jaarlijkse muziekconferentie South By Southwest (SXSW) in Austin, Texas speelden ze, zowel op de planken als achter coulissen samen en schaafden ze gezamenlijk aan nieuw materiaal.

Het resultaat is het album “At Least We Have Each Other”, waarvan de tien tracks lekker losjes in een tot twee takes werden opgenomen in de hal en de keuken van de Top Hat studio te Austin.  Drie unieke muzikale kunstenaars in een ruimte, die muziek maken zonder effecten en overdubs. Via de crowfundingwebsite Kickstarter riep het drietal de muziekliefhebbers op om bij te dragen aan de totstandkoming van de cd. Dankzij deze donaties wat uiteindelijk ruim 11.000 dollar opleverde kan “At Least We Have Each Other” met tevredenheid de wereld in geslingerd worden. Een plaat wars van trends vol liefde voor de betere muziek, waarop de drie veteranen eerlijke en pure muziek met een hoofdletter M laten horen, gebracht met de rauwe intensiteit die boven muzikale perfectie is geprefereerd.
http://www.youtube.com/watch?v=gp1EP8cpSRw

Eigenlijk valt er dan ook weinig anders te concluderen dan dat dit een feestje is van een stel uiterst creatieve multitalenten. Van het kristalheldere stemgeluid van Susan Cowsill, het zingende tamboerijnwondertje uit haar roemruchte verleden in het aanstekelijke popnummer Didn’t I Love You, de melancholische stem van boerenzoon Johnston in Sweet Senorita met latinachtige invloeden tot het cynisme van Graham, de man-met-het-hoedje-en-zijn-schuurpapierenvocalen met een Tom Waits onderlaag in Almost Dinnertime.

Verrassingen hoeven we op de debuut-cd van The Hobart Brothers niet te verwachten. Het is meer de rauwe, ongepolijste vorm waarin de drie artistieke Amerikanen het repetoire op deze plaat hebben gegoten. Als extra ontvang je bij  aanschaf van “At Least We Have Each Other” op de digitale snelweg een gratis download met een reeks demotracks van de liedjes die op het reguliere album zijn verschenen.

www.thehobartbrothers.com

(Johan Schoenmakers)