Net achttien was ik toen ik via de muziekkrant Oor in 1978 het debuutalbum van Steve Forbert ontdekte. Ik moet eerlijk bekennen. Ik was meteen verkocht na het horen van folkienummers als Going Down To Laurel, Thinkin en You Cannot Win If You Do Not Play. Een ‘kid from the south’ die met zijn akoestische folk, country en bluesmuziek te midden van Patti Smith, Talking Heads en The Ramones op het podium stond van de legendarische CBGB’s. “Alive On Arrival” vol schitterende verhalende nummers leverde de onbevangen Forbert de nodige superlatieven op van de muziekcritici en werd hij drie decennia geleden opgezadeld met het predikaat ‘de nieuwe Dylan’. Die belofte heeft hij nooit ingelost. Wel leverde het hem in 1979 een hoge notering op in de Amerikaanse Billboard Hot 100 met het nummer Romeo’s Tune van het meer gepolijste album “Jackribbit Slim”. Het jaar daarop werd Schoolgirl van Forberts wisselvallige lp “Little Stevie Orbit” een bescheiden hit in Nederland. Na een reeks minder opvallende albums werd hij door Warner Brothers en dochtermaatschappij Giant aan de kant geschoven en verdween hij uit de media aandacht. Forbert is ondertussen de vijftig ruim gepasseerd. Hij bleef zijn eigen weg volgen zonder commerciële consessies te doen. Dat resulteerde tussen 2000 en 2009 in vijf studioplaten, die op kleine, onafhankelijke labels verschenen.

Het door het blues, americana, bluegrass en rootsplatenlabel Blue Corn Music onlangs uitgebrachte veertiende studio-album van de onterecht bijna vergeten folkrocker is een fijne hernieuwde kennismaking met deze sympathieke artiest en stalgenoot van Adam Carroll, Ruth Foster, Caroline Herring, Gurf Morlix en Guy Forsyth. Met zijn bijzonder geslaagde nieuwste worp “Over With You”, bewijst de tikkeltje grijs geworden Forbert met zijn kenmerkende hese, iets dunne stemgeluid, dat hij misschien wel zijn sterkste en consistentste werk heeft afgeleverd sinds zijn debuutplaat.  Opgenomen in de Carriage House studio te Los Angeles, samen met gelijkgestemde muzikanten onder wie Ben Sollee (cello en contrabas) Jason Yates (keyboard) Michael Jerome (drums), Sheldon Gomberg (basgitaar) en Ben Harper laat sterproducer Chris Goldsmith (Blind Boys Of Alabama, Pieta Brown) zich niet vangen aan de druk om overal tierlantijntjes te hangen in de muziek. Door de spaarzame arrangementen komt Forbert beter tot zijn recht op een album, dat bol staat van de goeduitgewerkte nummers, groot vakmanschap en een gevoel van degelijkheid. Hoogtepunten aanwijzen op deze plaat met tien  eigen liedjes met een persoonlijke emotionele invalshoek op het relationele vlak is lastig. Voor mij springen Sugar Cane Fairy, Don’t Look Down Pollyana en All I Asked Of You er zeker bovenuit. Prachtige vertellingen en muziek van een meer dan verdienstelijke zanger en liedjesschrijver.

www.steveforbert.com

(Johan Schoenmakers)