Het was oktober 2017 en ik organiseerde samen met poppodium Patronaat in de Haarlemse koepelgevangenis een soort van Johnny Cash San Quentin festival. In de kleine cellen waren optredens van plaatselijke singer-songwriters. Een wat schriele jongeman met gitaarkoffer kwam op mij aflopen en stelde zich voor als “I’m Dan, where can I play?” Vervolgens liep hij de cel in, pakte zijn gitaar en begon hartverscheurend te spelen. In een mum van tijd puilde de cel uit. Iedere bezoeker wilde wel eens zien aan wie deze geweldige strot toebehoorde. Na drie jaar van hard werken debuteert hij nu met “Never Settle”.

Zijn eerste wapenfeit is tot stand gekomen met behulp van crowdfunding en bevriende muzikanten. De in Haarlem geresideerde Brit zet een fantastische prestatie neer. “Never Settle” luistert als een persoonlijke, soms donkere roman. Bij vlagen heb je het gevoel dat hij staande in de huiskamer zijn diepste zielenroerselen over jou uitstort.

De muziek is afwisselend. Sommige (prijs)nummers zijn ook stevig rockend, zoals Homeless Jack. In ons land wordt goede americana gemaakt. Vraag dat maar aan iemand als J.W. Roy.  “Never Settle” is qua sfeer, composities en productie bovenmodaal. Voor de luisteraar een intensieve ervaring. Je hebt het gevoel dat je voor even German vergezeld op zijn roadtrip. “When it’s time to go, It’s time to go!” en zo is het maar net, Dan! 

Is er dan nog kritiek op het debuut? Jazeker, de plaat is niet volmaakt. Het is soms iets teveel van het goede. Alsof de duivel op zijn hielen zit. Als luisteraar kan je bijna geen adem meer halen. Iets meer ruimte in de songs en de teksten volstaat. Het is alsof de artiest zijn gehele ziel en zaligheid in dit ene stukje vinyl heeft geperst. Soms liggen de clichés dan om de hoek. Neem dat mee naar het tweede album: SETTLE

www.dangerman.com

(Michael Struis)