Het geluid van het Amerikaanse gezelschap Crumb is altijd een beetje dromerig en hypnotiserend van aard geweest. Zachtjes meevoerend door een waas van subtiele complexiteit zoals op hun eerdere veelbelovende twee ep’s en hun volwaardig debuut van twee jaar terug. Kalm aan de oppervlakte, maar altijd in beweging. Een uniek recept van etherische, met jazzy en triphop invloeden beladen indiepop en shoegaze muziek. Een avontuur om met plezier in te verdwalen.

Net als op het eerste wapenfeit (Jinx), klokt de opvolger “Ice Melt” onder de dertig minuten en wordt de ingezette muzikale lijn doorgetrokken. En met een albumtitel die haar naam heeft ontleend aan het strooizout om in winterse omstandigheden de gladheid te bestrijden.

De muziek op “Ice Melt” klinkt nog altijd roomzacht en lieflijk in een onderliggende duisternis. Maar dan aangescherpt, volwassen en voller dan op hun debuutplaat zonder het uitdagende doe-het-zelf karakter van de twee ep’s. Met een opvallende rol voor de elektronica die meer en meer centraal is komen te staan naast het zweverige zuchtmeisje (Lila Ramani). Deels te danken door de productie van Jonathan Rado (Foxygen).

Aangenaam om even naar te luisteren, maar niets springt er bovenuit en nestelt zich in mijn hersenen. “Ice Melt” voelt als een plas water van gesmolten ijsblokjes.

www.crumbtheband.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)