Sommige cd’s hoef je helemaal niet te bespreken. Daarvan zou je in principe kunnen vertellen dat ze uit zijn. De trouwe aanhang weet dan genoeg en de onwetenden leert ze kennen als ze weer eens langskomen om te spelen. Zo ligt hier voor mij het nieuwe album van de Drive-by Truckers. Een bandje uit het Amerikaanse Athens,Georgia, die met de kernleden Patterson Hood (zang, gitaar), Mike Cooley (zang , gitaar) en drummer Brad ‘The EZB’ Morgan alweer ruim 25 jaar actief is.

De wilde haren mogen er dan vanaf zijn, op het verse Welcome 2 Club XIII worden herinneringen opgehaald aan die tijd, dat ze voor een appel en een ei in een smoezelige, achteraf zaaltje in Alabama speelden.

Anders dan op hun laatste drie platen met ongefilterde, rauwe klaagzangen over de politieke controverse van het verscheurd Amerika klinkt het nieuwe wapenfeit persoonlijk en voor hun doen behoorlijk ingetogen. Het rammelend karakter van de begin jaren (Gangstabilly, Pizza Deliverance) ontbreekt. De onversneden, typische Amerikaanse rock (Bob Seger, Bruce Springsteen) van het album American Band (2016) speelt nauwelijks een hoofdrol. De intensiteit daarentegen bruist als vanouds door de ongedwongen sfeer van het in drie dagen tijd in 1 of 2 takes opgenomen werk.

Het ‘gewoon even bij elkaar zijn, wat demo’s van nieuwe nummers opnemen en de draad weer een beetje oppakken’ (nieuweplaat.nl) resulteerde uiteindelijk in Welcome 2 Club XIII. De plek waar het ooit begon voor Hood en Cooley en hun vorige band Adam’s House Cat.

www.drivebytruckers.com

(Johan Schoenmakers)