Tate & Lagerström hebben individueel solomateriaal gefabriceerd, en deze, waarbij hun harten zijn samengesmolten tot een lyrische eenheid geeft een uiting aan hun liefde voor de muziek, en uiteraard voor elkaar. Sinds 2007 zijn de klassiek geschoolde muzikant en zijn Zweedse Schone een echtpaar. Normaal gesproken reserveer je de eindconclusie van je kritiek voor het eind, echter bij overdadige, maar ook matige enthousiasme schuif je een dergelijke kwestie graag naar voren. Er is duidelijk veel zorg besteedt aan “The Same Heart”, maar toch ervaar ik een nare weeïgheid die verstevigd naarmate deze cd vordert. Deze samensmelting is duidelijk niet mijn soort muziek. Zou het persoonlijk dan ook allerminst willen classificeren als folk. (Maar zo ervaar ik Keltische dromerigheid ook niet als folk.) Het gehele concept is mij te lieflijk, ik mis de ruwe randjes. Simon & Garfunkel straalden met hun werk van meer dan 40 jaar geleden veel meer gedrevenheid uit, dan een fractie wat daarvan aanwezig op deze plaat. Steriel en emotieloos, waarbij teveel compromissen iets halfslachtigs hebben gecreëerd. Aangezien ze slechts ogen hebben voor elkaar, schieten ze wat mij betreft voorbij aan de intentie om hun luisterrijk publiek te bekoren. Ik voel mij als luisteraar uitgesloten. Ondanks mijn teleurstelling, proef ik de behoefte om een mooi product neer te zetten, maar het geheel is dusdanig zoet dat ze daar slechts matig in geslaagd zijn. Ja, er wordt mooi gezongen, en gespeeld, maar het mist de broodnodige persoonlijkheid. Voorlopig geef ik de voorkeur aan hun achterliggende solo projecten, en dan toch vooral het werk van Dave Tate.
 
http://www.daveandvictoria.net
http://www.myspace.com/daveandvictoria
http://www.myspace.com/davetatemusic
http://www.myspace.com/victorialagerstrom
http://www.cdbaby.com/cd/tatelagerstrom

 
(Rein van den Berg)