Dit is mijn eerste kennismaking met deze avonturist uit Illionis. Heel jammer dat ik deze cd nu pas tegenkom, want eind september is hij on tour geweest in nederland en belgie en dat had ik voor geen goud geld willen missen. Ooit als 14 jarige begonnen als punkrocker zijn er als je de nu 37 jarige John Whipple op Bibble Milk beluisterd, duidelijk verwantschappen met Bob Dylan, John Coltrane, Tom Waits en John Cooper Clark. Hij houdt er niet echt een regelmatige levensstijl aan over (verkast met de grote regelmaat van stad naar stad, van Shit Job naar een ander Shit job. John Park (J.P.), die veelvuldig op een aantal songs met de accordion in de weer is, speelt graag met woorden in zijn nummers.

Hij weet ons soms een politieke en dan weer een satirische boodschap mee te geven, maar…de heer Whipple dringt het niet ons niet nadrukkelijk op. Op “Bible Milk”, waar hij wordt bijgestaan door een aantal gastmuzikanten, valt ook de aanwezigheid van niet-gebruikelijke instrumentarium op zoals de Gong, de Doumbek drum, (zingende?) zaag, bierflesjes, vuinisvaten en ghost piano. Op het eerste gehoor klinkt deze cd buitengewoon apart en ongrijpbaar, maar na meerdere luisterbeurten bespeur je inventiviteit en originaliteit op deze cd. Van Tom Waits gaat het naar Bob Dylan tot John Coltrane. Oftewel Paycheck Blues, Jesus in a pancake en Brave New World. John weet met zijn akoestische gitaar de ene keer folky liedjes en dan weer zigeunermuziek via zijn accordion te laten weerklinken. Hij slingert je van hot naar her. Tussen de songs door is er ruimte voor koegeluiden en praatjes met kinderen. J.P. Whipple sluit zijn uitzonderlijk interessant plaatje af met de vraag : How To Talk Politics at a party?. Tja, daar moet je toch deze cd voor beluisteren om het antwoord te horen.